Jesu ord er gåtefulle, når han seier: «Hva dere får hvisket i øret, det skal dere selv forkynne ut over hustakene.» Det er løftet om at noko som byrjar i det små skal vekse, skal falde seg ut.
Det hender nokre goner i liva våre at det i det skjulte står klårt for oss kva veg livet har tenkt å føre oss. Eg hugsar då eg sjølv hadde sendt brev til dominikanar-ordenen for å be om å bli tatt opp som bror blant brør. Eg sto ikkje på noko hustak og annonserte dette den gongen. Eg hadde fått kviskra eit kall for mitt indre øyre, og det var ikkje noko eg kunne snakke høgt om. Nei, eg sat heilt stille i båten og venta. Og grudde. Eg visste jo ikkje kva eg hadde gjeve meg i kast med. Ei vis stemme frå ein av brørne på huset sa: «Ja, Haavar, du går svanger med deg selv.» Desse underlege orda gav på eit vis ro. Noko skal mognast, vekse, bli ferdig i det skjulte. Det er Guds forsyn som skal drive verket gjennom. Og det byrjar i det små og knapt høyrbare.
Det er ikkje berre i klosterlivet dette finn stad. Det er eit grunnleggande kristent kall å stille seg open for Guds stemme, den som berre let seg høyre når me sjølv vert stille. Bøna er ein slik stad der Gud kjem oss i møte, Guds smie der han formar sjela etter det bilete og den planen han la ned i oss i byrjinga. Det er eit langsamt arbeid, for den menneskelege materien er gjerne litt trå og langsam.
Det er i grunn eit passande bilete, dette at Gud jobbar som ein smed. Smeden let stykket han arbeider med veksle mellom grua og ambolten. Fyrst må han få opp temperaturen, om det han jobbar med skal kunne formast. Slik er det også i truslivet. Åndeleg glød gjer godt for sjela, og gjev oss kraft til å halde fast ved bøna og ved ei lyttande haldning til vår Herre. Åndeleg glød gjer oss formbare og opne for Guds vilje med oss. Slike gruer finne me spreidde i heile det kristne samfunn. Søndagsmessa og dagleg bøn er slike åndelege kraftsenter. Guds ord og litteratur med åndeleg kraft hjelper oss, og ikkje minst gode vener som står rundt oss undervegs. Og tidvis treng me meir tid. Retrettar og pilegrimsturar er styrkande varmekjelder for å mjukne opp vårt indre og kjenne Guds nærvær. For nokre av oss har faktisk også den tida me har vore gjennom gjeve eit viktig pusterom frå det som elles er oppdelt og for travelt. Alt dette og meir til er stader der Guds stemme kan nå inn og kviskre oss i øyret.
Når tida er mogen tek smeden jernet ut av grua, og legg an på ambolten for å forme det han vil skape. Det er eit nitidig arbeid som krev presisjon og eit indre blikk som veit kva gjenstanden skal bli, og det må gjerne mange slag til. Me er kanskje ikkje heilt framand for denne prosessen nokon og ein kvar. Me kjenner slaga i kvardagen. Me vert banka til, slipt og pussa, ofte litt og litt i det skjulte, men det hender også at Guds hammarslag treff nervepunkta i vårt indre som gjer at me ropar ut i smerte og avmakt, slik Jakobs kamp med engelen er eit bilete på.
Dette er ikkje Gud som slår mennesket i hel. Dette er Gud som gjer oss heile, og som fører oss til den forma han i opphavet tenkte for kvar av oss. Det er Gud som gjev oss vår sanne form, og som gjer oss budd til å stå på hustaka og forkynne, i ord og gjerning, og mest av alt med våre eigne liv.
Slaga frå smeden er ein ting, men kva så med livets mange slag? Me menneske går gjennom så mykje, og menneskeleg liding er nærverande gjennom heile livsløpet. Ikkje alt er Guds verk, me vert råka av vondskap og av det vilkårlege som me ikkje kan rå med. Gud har syn for den krossen me har fått å bere, og om seg sjølv seier Gud, slik me høyrde på trieingssøndag for to veker sidan: «Herren, Herren er en barmhjertig og nådig Gud, langmodig og rik på miskunn og sannhet!»
Det er Guds truskap som held oss fast, som gjev oss retning og fører oss gjennom prøvingane. Lat oss difor halde ut, og trufast vende oss til han som har makt til å gje oss sin fred, slik Jesu ord kling i kvar einaste messe.